"ဆက္ထံုးျဖဴ"

  ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္းအခိုးခံလိုက္ရသည္။တစ္ခါတစ္ရံ၀မ္းနည္းမႈ႕သည္ မ်က္ရည္က်ဖို ့ ေမ့ေလွ်ာ့ေစတတ္သည္။

သံပတ္မေပးျဖစ္သည္မွာၾကာျပီ။ငရဲတစ္ခုကို သူမ ဖြက္၍ သယ္ေဆာင္လာေၾကာင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထားလိုက္သည္။ေပ်ာ္ရႊင္ဖို ့ကအဓိကပဲမဟုတ္လား။သူမရယ္သံေလးမ်ားအား

ဓါတ္ပံုရုိက္ထားမိလားမေျပာတတ္။စိတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အနက္ေရာင္အေငြ႕အသက္၊ၾကည့္ေနရင္း

မွန္ခ်ပ္တို ့အက္ေၾကာင္းလိုက္လာသည္။



             “ငါဒီစကားကို ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး …..ဒါေပမယ့္ မေျပာလို ့လဲမျဖစ္ဘူး…”



ရင္၀ဆီဦးတည္ပ်ံသန္းလာေသာျမွားတစ္စင္း၏ရနံကိုရလိုက္သည္။ေတြးထားသလိုမေတြးပါေစနဲ႕…….

ေတြးထားသလိုမေတြးပါေစနဲ႕…..။အေရးေပၚကားမ်ားျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကဆဲ…။အဆိပ္ခြက္အတြက္

အသက္ ကို တ၀ရႈသြင္းလိုက္မႈ႕ႏွင့္အတူ နာက်င္မႈ႕မ်ား တစ္ကိုယ္လံုး ျပည့္ႏွက္သြားသည္။

ၾကားဖူးေနက်အသံုးအႏႈံးပါပဲ။ေတြ႕ျမင္ေနက်အေျခအေနမ်ိဳးပါပဲ။ရုိးစင္းသည္ထက္ကိုပိုမိုရုိးစင္းခဲ့တယ္။



      “ငါတို ့လမ္းခြဲရေအာင္….ေနာက္ထပ္လည္းမေတြ႕ေတာ့ဘူးအဲ့ဒီအတြက္ငါ့မွာ

        အေၾကာင္းျပခ်က္လည္းမရွိဘူး…..”



စိုက္ပ်ိဴးဖို ့ထက္ခုတ္လွဲဖို ့လြယ္ကူတယ္မဟုတ္လား။ေက်ာခိုင္းဖို ့အတြက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

ဖ်က္စီးဖို ့အတြက္ဖန္တီးခဲ့ျခင္းမ်ား……..။သစ္ရြက္ေတြၾကားထဲ ေႏြဦးရာသီပါ ေၾကြက်လာတယ္။အိပ္မက္တို ့

အတန္ၾကာသည္အထိ ဆြံ႕အေနၾကသည္။မ်က္၀န္းတစ္ဖက္မွလွိမ့္ဆင္းလာေသာ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဴးသံတုိ ့

ဆို ့နင့္အက္ကြဲ သူမဘယ္ေတာ့မွမၾကားႏိုင္မယ့္ ပံုုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။



 ထိုအခ်ိန္မွစ၍ နာရီတို ့ရပ္တန္ ့သြားသည္။မိနစ္တို ့ရပ္တန္ ့သြားသည္။သကၠရာဇ္ တို ့ရပ္တန္ ့သြားသည္။ေနာက္ဆံုး

တိုက္လက္စေလတုိ ့ပင္ ရပ္တန္ ့သြားသည္။တစ္ဖက္သတ္ၾကီးအရႈံုးေပးေနေတာ့ကစားရတာပ်င္းတာေပါ့။

သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ကစားခဲ့ဖူးေသာ ဂိမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ရႈံးတဲ့သူဟာရူးသလို ရူးတဲ့သူဟာလည္းရႈံးတာပဲ။

ပိုင္ဆိုင္ခြင့္အားလံုး နားလည္မႈ႕ျဖင့္လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။





                                   “မင္းသာမရွိရင္

                                     ငါတုိ ့ဟာႏွစ္နားညီၾတိဂံတစ္ခု



                                     ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး

                                     ျပဇာတ္ထဲမွမင္းသား၏

                                     အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္

                                     ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့

                                     ဗဟိုမရွိေသာ

                                     စက္၀ိုင္းတို ့ကိုသာ

                                     အထပ္ထပ္ေရးဆြဲေနမိသည္။”





 အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ညေနခင္းေတြထဲတစ္ေယာက္ထဲေလွ်ာတိုက္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့အခါ၊

ေဆာင္းအိပ္မက္ေတြထဲဖုန္းျမည္သံေတြပဲၾကားေနရတဲ့အခါ၊တကယ္ေတာ့ျပီးဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ

တစ္ခဏေလးပါပဲ။သူမလိုအပ္ခ်က္ေတြထဲ အရံခံုမွာပဲထုိင္ေနရတာမ်ားတယ္။ေပ်ာ္စရာလို ့ေခၚၾကတဲ့

ရုပ္ျငိမ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊pause ႏွိပ္ထားလိုက္ရတဲ့ အႏွိမ္ခံဂီတေတြ၊လႊင့္လက္စေရဒီယိုညပိုင္းအစီအစဥ္ေတြ

ျပီးပါျပီ……………….ေစာင့္တိုင္းလြဲခဲ့တဲ့ခရီးသြားဟန္လႊဲအခ်ိန္ေတြ….ေတြ႕တာနဲ႕မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၾကတဲ့

ႏႈတ္ကတိေတြ…..လွည့္ၾကည့္ဖို ့မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလို ့ေတြးသြားတဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ…ျပတင္းေပါက္အျပင္

ဘက္မွာ ေၾကကြဲျခင္းေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြားေနေလရဲ႕၊



      “လိုက္ခဲ့စမ္းပါ ဟာ နင္ကလည္း…….ငါ့ေမြးေန ့မွာ နင္ပါေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္

        ႏို ့မို ့ဆို အားလံုးက ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ေနၾကမွာ … တိတ္တိတ္ဆိပ္ဆိပ္ၾကီးမေနခ်င္ဘူး

        မပူပါနဲ႕   နင့္ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ လည္း မပါပါဘူး…..စိတ္ခ်”



သူမႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမြးေန႕ ။ သူပါရင္ငါမလာဘူးေနာ္ …ဆိုတဲ့ စကားစုကို

အားလံုး၀ိုင္းရီၾကတယ္။အဲ့ဒီတစ္ညလံုး သူမ ပါလာေစဖို ့ ဆုေတာင္းေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘူး။

တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ ငါ  အိပ္မက္ေတြ ထိုင္မက္ေနေလရဲ႕………။



ငါ့ရႈံးနိမ့္မႈ႕ကိုငါျပန္မၾကည့္ရဲဘူး…..ျဖဴ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုလိုက္ပါနဲ႕ ။

 ငါဟာေသျပီးသားလူ၊ပ်က္က်ျပီးသားစြန္၊ရြာခ်ျပီးသားမိုးတိမ္ေတြပါ။

ပစၥဳပန္ မွာထုိင္ေနရင္း အရင္ႏွစ္က ေမြးေန႕ပြဲဆီ ငါလိပ္စာမွားျပီးေရာက္သြားတယ္။

သူမေမြးေန႕မွာ သူမဘာေၾကာင့္ေနာက္က်ေနရတာလဲ…..ကၽြန္ေတာ္မွာသူမအတြက္

ေမးခြန္း ေတြ မ်ားမ်ားားစားမရွိခဲ့ပါဘူး။



ကိုယ့္ေမြးေန႕ေတာင္ကိုယ္မမွတ္မိတဲ့ ငါ့လိုေကာင္ အတြက္ ပထမဦးဆံုး ဆိုဖူးတဲ့ happy birthday

သီခ်င္းပါ။ကိတ္မုန္႕ေတြမ်က္ႏွာကိုယ္စီမွာ ေပပြကုန္တယ္။



          “ကိတ္မုန္ ့ၾကီးကအၾကီးၾကီးပဲ…….အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္….ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..”



တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆူညံသံေတြၾကားထဲ သူမက ကၽြန္ေတာ့ကို မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပျပီး

ဦးေဆာင္တယ္။



          “ဘာမွမေျပာၾကနဲ႕…..ငါ့ေမြးေန ့ဆိုေတာ့ ဒါငါ့ကိတ္မုန္ ့ပဲ…ဟုတ္တယ္ေနာ္ တယ္ရီ…..

            ငါပဲကုန္ေအာင္စားမယ္…..”





 ညေနခင္းတစ္ခုလံုး ပန္းႏုေရာင္ေတြ ေဖြးေနခဲ့တာပဲ..။ ဘာကံၾကမၼာလဲ ……..

ခ်စ္သူရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆုတ္ကိုင္ထားရင္ အားလုံးကို ငါအလဲထိုးႏိုင္တယ္…..။



          “ငါေျပာသားပဲ…..ခုေတာ့ရင္ေတြၾကပ္ေနျပီမဟုတ္လား….ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးက်န္တဲ့

            ကိတ္မုန္ ့ေတြကို တစ္ေယာက္တည္းစားပစ္ရတယ္လို ့….။”



ဂရုဏာေဒါသတစ္ဖက္ ၊ၾကည္ႏူးမႈ႕တစ္ဖက္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို ့ ေကြးညြတ္သြားေစသည္။

ပစၥဳပန္မွာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။

              

          “တယ္ရီေတာ့လြတ္သြားျပီထင္တယ္……ေဟ့ ….. ေဟ့ …ငါတုိ ့ေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းမွာ

ျပံဳးစရာတစ္ခုမွ မပါဘူး…။



ကံဆိုးစြာပင္ သူမ မ်က္၀န္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ တိုက္ရိုက္၀င္တိုက္မိသြားသည္။လႊဲလိုက္တမ်က္လံုးမွာ

အားငယ္မႈ႕ေတြ ပါတယ္ဆိုတယ္ဆိုတာ နင္သိလား ျဖဴ……..။ငါဟာနင့္ေရွ႕ေမွာက္မွာ

အျမဲတမ္းရိုက်ိဳးေနခဲ့သူပါ။သတိလက္လြတ္ အျပံဳးကို သူမေတာ့ရိပ္မိေကာင္းပါရဲ႕။



ျပီးဆံုးသြားတဲ့ ေမြးေန႕ပြဲရဲ႕ ေလးလံထိုင္မႈိင္းမႈ႕ေတြကို အယ္ကိုေဟာ နဲ့ျဖိဳခ်ဖို ့အတြက္

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တယ္…..လမ္းမီးေတြကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ

ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္။ေတြ႕ဆံုေနရျပီး လြမ္းရတာက ပိုခံရခက္တယ္….ျဖဴ….။

ဘရိတ္ေပါက္သြားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ ကီးပတ္ေပၚ ေျပးလႊားသြားတယ္….။



       “…………………………………..

        ဟယ္လို………………………………….”



ထူးသံမၾကားဘဲဆိုင္းငံ့ေနတဲ့ လက္ခံမႈ႕ကို မ၀ံမရဲ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္။



       “နင္ဒီေန႕ေပ်ာ္ရဲ႕လား………ျဖဴ….”



တိတ္ဆိတ္မႈ႕ဟာ စကၠန္႕ေတြကို ပိုမိုေခ်ာက္ျခားေစတယ္။တံုျပန္မႈ႕ မရွိေသးတဲ့အသံေလးကို

ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ…။ေသမိန္ ့က်အက်ဥ္းသားကအခ်ိန္ေတြကိုေစာင့္ေနရသလို၊ရင္ဘတ္မွာကပ္ခ်ည္ထားတဲ့

ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးေတြရဲ႕ကိန္းဂဏန္းေတြကိုေစာင့္ေနသလို၊ေနေရာင္ျခည္ေတြကိုေစာင့္ေနသလို၊ပန္းပြင့္ေတြ

ပြင့္အာလာမယ့္ရက္စြဲကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလို၊ဒြိဟေတြရင္ထဲပတ္ေျပးေနတယ္။



       “ငါတစ္၀က္ပဲေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္……….နင္ေကာ……”



တံုျပန္မႈ႕မွာဓါး၊လွံေတြမပါတာေတာ့ေသခ်ာသြားျပီ။ဒါေပမယ့္တိမ္ေတြလည္း မ “ဆဲ” ေသးဘူး။



        “အတူတူပါပဲ ….. ငါလည္းတစ္၀က္တည္းေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့တယ္………

          ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေခၚခဲ့ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ဟာ

           တစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလား…………….”



သူမရဲ႕ တိုးလ်လ်ရယ္သံေလးမွာ စိတ္လက္ေတြေပါ့ပါးသြားတယ္။ဒီရက္စြဲကို ငါ ဒိုင္ယာရီထဲ

ထည့္မွတ္ထားရလိမ့္မယ္……။



           “တယ္ရီ……အေမလာေနျပီ…..ငါဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္…..”



            “ခဏေလး……..ခဏေလး…….ဒါဆိုငါမနက္ျဖန္ဖုန္းဆက္လို ့ရမလား…..”



           “အင္း………နင္ ဆက္ခ်င္စိတ္ရွိရင္ေပါ့…………..”



မီးလာျပီဟု၀မး္သာအားရေအာ္ဟစ္ဖူးပါသလား။မုန္တိုင္းကင္းစင္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း

မိုးေလ၀သအစီအစဥ္မွေၾကျငာလိုက္သည္။(တစ္ဖက္သတ္)သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္

ယခုဘာေတြလဲ…..ဘယ္လိုလဲ……ဘာေတြျဖစ္လာမွာလဲ…….ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ….။

ဘာကိုမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မေမးခ်င္ေတာ့ပါ။ခ်စ္တယ္….ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းလည္း

ျဖစ္တဲ့အလုပ္ပဲမဟုတ္လား….။မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ေက်ာခိုင္းထားလုိက္ေတာ့သည္။

မီးပ်က္ခ်ိန္ကိုေမ့ေလ်ာ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာကၽြန္ေတာ့ကို လူမိုက္ဟုပင္ေခၚဆိုေစခ်င္သည္။

အနာဂတ္တို ့ဆက္ရန္ရွိေသးသည္ကိုသတိမေပးပါႏွင့္…..။





(အက္ေဆးေရးဖြဲ႕ဟန္ ႏွင့္ ၀ထၳဳတိုေရးဖြဲ႕ဟန္ ကိုေပါင္းစပ္ထားေသာ စမ္းသပ္မႈ႕ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့

ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ယူဆသည္။ေရာက္သည္ မေရာက္သည္၊ျဖစ္သည္ မျဖစ္သည္ကို ေ၀ဖန္ေပးေစလိုပါသည္။)





*တယ္ရီ

14.3.2013

113pm

ဖန္တီးခ်ိန္-၁၉နာရီ